Mój Służewiec. Część 1

Jak zapowiedziałam wczoraj, z udziałem kolegów rozpoczynamy serię wspomnień z warszawskiego toru wyscigów konnych.

Oddaję głos Waldiemu, który od wielu lat jest związany ze Służewcem jako własciciel koni wyścigowych, oraz Tomkowi, byłemu dzokejowi.

"Z obecnym trenerem, Januszem Kozłowskim siedzialem w 2 klasie podstawowki w jednej lawce.

Zazwyczaj na klasowkach obydwie kartki byly puste, wiec kto od kogo ściągał, zgadnijcie?

Chodzila z nami również Krysia Pulc i Basia Chądzynska, obecna żona Czarka kowala - to od nich sie sciągało.

Oprocz tego chodzil Melu i Kazik Grzanka, który bardzo lubił 2 klasę, chodzil do niej trzeci rok; od niego sie nie ściągalo, mimo że byl doświadczony – jakoś nie mielismy przekonania co do jego wiedzy.

Na pętli była budka z piwem, Kazik wygladal powaznie więc właściciel, niejaki Łapka, sprzedawal mu piwo - dla siebie brał duze, a mnie i Jankowi po malym.

Wtedy jakos nie bylo okreslenia „nieletni”, a Łapka nie wyczuwal chyba wieku albo olewał, bo kar wtedy nie bylo.

Najlepsze jaja odchodzily na matmie, kiedy zastępstwo mial niejaki emerytowany gość z wyscigów, Lucio Kazala. Melu w ostatniej lawce palil papierosy, a my rzucalismy w Lucia kredą, Lucio jakby tego nie widzial albo nie chciał widzieć, byl calkiem stary i calkiem lysy.

Moje zetknięcie z wyścigami zbliżało się coraz większymi krokami.

Byl rok 1964 lub 65, o wyscigach wiedzialem juz wiele z opowiadan kolegow ze szkolnej lawy - bardzo chcialem tam iść, ale bylem zalezny od ojca.

Pewnego dnia, a byl to czerwiec, w tajemnicy przed matką powiedzial mi ojciec, że w niedzielę jedziemy na wyscigi!
Bylem tak szczęśliwy, że w nocy spac nie moglem i przyszedl nareszcie ten długo wyczekiwany dzień: była to niedziela, ubraliśmy sie odświętnie po czym udaliśmy się na Dworzec Południowy, ponieważ stamtąd kursowal autobus, który wozil milosnikow wyścigów na konie - kiedy podjechał, ledwo się zmiescilismy do środka, takie wtedy chodzily tlumy na wyscigi. Autobus „W” kursowal często i zawsze byl pelny.
Kiedy podjechalismy, stanęliśmy w długiej kolejce po bilety wstępu i program zwykly „świerszczyk”- czarno-bialy. Zaopatrzeni w powyższe nieśmialo weszlismy na trybunę środkową; dzis jest nieczynna, wtedy najbardziej oblegana. Miała swoj klimat, ale o tym napiszę później.

Na trybunie spotkaliśmy ojca kolegów z pracy i okolic. Jak sie później dowiedzialem, to pod ich wplywem ojciec wybral mieszkanie na Słuzewcu.

Ojciec pracowal w budownictwie i dziś brzmi to jak bajka, ale mieszkania wybierało się za dlugoletni staż pracy.

Od razu dołączylismy do ojca koleżków i poczuliśmy się nieco pewniej, ale nawet nie mieliśmy pojęcia, jak i co grać! Biegało wtedy dużo koni półkrwi, ale mnie podobał się na padoku jaden: Waldek. Biegaly wtedy z nim Derka, Tarnopol - wiecej uczestników tej gonitwy niestety nie pamiętam.

Próbowałem ojca namowic na Waldka i udalo się, Waldek wygral i wyscigi wziely nas pod swoja opiekę.

Z ciekawszych postaci środowiska wprowadzającego pamietam niejakiego Franciszka fryzjera z Koła z nienagannym wąsikiem, w  skórzanych, skrzypiących pantoflach na obstalunek – był on ekspertem.

Był tez stolarz Józio, elektryk Grzesio i Zbyszek Truszkowski, chyba tez elektryk, późniejszy szwagier Tomka Dula.

Szła gonitwa przeszkodowa i ścigać się mialy konie półkrwi, było kilku bitych faworytów, ale najmlodszy, Grzesiek od paru dni trąbił im w pracy, ze bedzie porzadek Wandal – Vasal. Byly to zupelnie nie liczone konie, wiec mieli z niego niezły ubaw, tak ze i on zwątpił.

Wyścig się zaczął, spadali jeźdźcy z koni jak ulęgałki - zostal tylko Wandal i Vasal i te dwa ukonczyły jako jedyne! Wszyscy byli wsciekli, a Grzeskowi po prostu skopali tyłek.

Tak to się zaczęło.

Dodam, iż wtedy zakład kosztował 2 zł a grało się z góry, dwa, dołem, porządek i tripla od kazdej gonitwy. Dołem grali emeryci. Jak nie bylo trafionej tripli, totalizator wypłacał duble w kazdej postaci."

 (Waldi)

"Zacznę od tego, że urodziłem się w samym środku Warszawy,w szpitalu wojskowym przy ulicy Koszykowej. Wspominam o tym tylko dlatego, że będzie to miało znaczenie w dwóch przypadkach, o ktorych napiszę w późniejszym czasie.

Dziadkowie z obu stron pracowali i mieszkali w Warszawie, by potem przenieść się do domów w niedalekiej odleglości od stolicy. U dziadków ze strony Taty, w Zalesiu Dolnym zaraz za Piasecznem, mieszkałem przez prawie całą podstawówkę.

Szkołę podstawową ukończyłem z bardzo dobrymi ocenami, ale bylem bardzo drobniutki (tylko 148cm) i jeszcze bardzo dziecinny, i nie miałem jeszcze sprecyzowanych zainteresowań. W dalszej rodzinie Mamy mialem nauczyciela, ktory wykładał w Technikum Elektrotechniczo-Mechanicznym im.Marcina Kasprzaka, na warszawskiej Woli. Za namową rodziny trafilem do tej szkoly. Z perspektywy czasu wybór ten oceniam bardzo źle, bo co tu dużo mówić, elektotechnika to nie byl mój konik i specjalnie mnie nie interesowała, stąd i słabe wyniki w nauce. Wtedy jako mlodego chlopaka, strasznie pociągalo mnie łapanie ryb -ale cóż, technikum wędkarskiego wtedy w okolicach nie bylo, a szkoda. Chodzenie do technikum rownało się z przeprowadzce do stolicy, do babci na Powislu, skąd trafiłem na wyścigi.

W szkole nie szlo mi najlepiej, za to lubiłem przesiadywać w osśrodku sportowym Solec. Sport lubilem od zawsze, świetnie gralem w piłkę nożną, pomimo tego, że był ze mnie taki "karakan".

Na Solcu dużo grałem w tenisa i sportowego badmindtona. Gdy juz czlowiek wyżył się fizycznie, to można było pograc w bilarda, co prawda byl tylko taki z grzybkiem, ale jakie gry tam odchodzily! Mozna bylo wygrćc i przegrać spore pieniądze. Bilard był tylko jeden, a był bardzo oblegany i ciężko było się do niego dostac. Lubili na nim pograć gluchoniemi, których przychodzila tam spora grupa, grali tez taksówkarze wraz ze swoimi kolegami. Kto nie mógł dostać się do stołu, to czesto grywał w karty, przewaznie gralo sie w derdę. W ośrodku tym poznałem pana Bohdana Tomaszewskiego, tak, tego od Damisu, wtedy jeszcze prowadzil sklep ze sprzętem radiowo-telewizyjnym na dawnej ulicy Świerczewskiego (obecnie Al.Solidarności, przyp.A.S), blisko sądu.

.

W ośrodku tym poznałem tez pana Trajdę, ktory startował w zawodach strzeleckich i jego kolegę, nie pamiętam juz imienia, ale mial niezbyt ładną ksywke "obwieś". Wlasnie ci dwaj panowie, sporo ze mną rozmawiali i widząc, że jestem drobny i dość wysportowany, namowili mnie, abym spróbował swoich sił na Słuzewcu. W marcu 1982 roku wsadzili mnie w samochód i zawieźli na Puławską 266.

W tamtym czasie aby zacząć pracę, trzeba bylo najpierw zahaczyc o dzial Selekcyjno- Techniczny. Szefem wtedy byl pan Tadeusz Milanowski, ze mna rozmawial pan Andrzej Szydlik (zastępca kierownika, przyp.A.S.), ktory zapytał się, skąd jestem. Gdy padła odpowiedź że z Warszawy, pan Andrzej sie zaśmial i wesoło powiedział, że raczej nie mam czego tu szukac, bo do takiej pracy nadają sie tylko chlopcy ze wsi, lub małych miejscowości, nauczeni pracy na roli, a "Warszawiacy" bardzo szybko rezygnują. Zostałem jednak przyjęty, zaprowadzono mnie też do dyrektora Jerzego Michałowicza, który, gdy obejrzal moje papiery powiedział, że jeszcze nie widział osoby z tak wysokimi ocenami z podstawówki, która nie skończyla żadnej szkoly o wyższym poziomie.

Zacząłem pracę nomen omen 1 kwietnia w prima aprilis, na tak zwanym miesięcznym przyuczeniu u byłego trenera pana Kusznieruka. Nauka odbywała się w tak zwanym gospodarstwie, gdzie było parę starych, spokojnych koni na emeryturze, przy ktorych uczylismy sie wszystko robic, i na ktorych jezdzilismy na padokach naprzeciwko kapliczki. W tamtym okresie bylo ze mna na przyuczeniu jeszcze 4 chlopaków, z ktorych dwóch z Radomia jakiś czas popracowało, a kolejnych dwoch - to byly jakies straszne oszołomy. Podobno wcześniej pracowali w cyrku przy zwierzetach i tam jezdźili na koniach. Gdy nasz nauczyciel dał im siodlo i poprosił, aby zrobili z niego użytek, położyli je na konia w odwrotną stronę, śmiechu mieliśmy co niemiara. Ci dwaj szybko dali sobie spokój i zrezygnowali.

Po miesiącu pracy trafiłem do stajni trenera Dzięciny. W tamtym czasie w stajni każdy znał swoje miejsce w szeregu, nie to co teraz, gdy mlody przyjdzie i chce być na takich samych prawach, jak starsi stażem.

Nie mialem w stajni lekko, może nie ze względu na chłopaków, ale trener tez nie darzyl mnie sympatią, uważal mnie za warszawskiego cwaniaczka, a i jazda z początku szła mi bardzo słabo. Jeszcze gorzej traktowal mnie "szeryf", czyli koniuszy Józiek Diuwe, który zawsze musial znaleźć sobie kozła ofiarnego, którego winil za wszystko zło, jakie stało się w stajni.

Trener Dzięcina miał na torze swoje kółko, na którym konie stępowały, znajdowało się ono obok szpalerów drzew, blisko dwóch najwyższych na torze roboczym płotow. Jako że jeździec był ze mnie słaby dostałem do jazdy spokojnego konia, piękny kasztan i dobry koń z niego był (zajął 3 miejsce w Wielkiej Warszawskiej), nazywał się Seczuan, pamiętam nawet pochodzenie: po Antiqarian od Salamina. Był co prawda ślepy na jedno oko, ale za to bardzo grzeczny. Mialem zacząć kenter od 1200m po piachu w stronę budy (pomieszczenie, z którego obserwuje się trening, przy wjeździe na tor treningowy, przyp.A.S.).. Ruszyłem i wypadła mi noga ze strzemienia. Więcej niż pół koła próbowałem je złapać, ale bez skutku, za to całkiem opadłem z sił i wyrzucilem druga nogę myśląc: będzie, co będzie! No i było, w miejscu gdzie ruszylem, tam i spadłem, prosto twarzą w piach, mówię Wam: koszmar! A ta bestia jak zobaczył, że spadlem, zatrzymał się, popatrzył na mnie i spokojnie stępa poszedł do trenera na kółko, taka cwana z niego bestia była..."

(Tomek) 

tor treningowy, lata 80-te, widok z okolic tzw "budy"

ciąg dalszy nastąpi... 

...W międzyczasie, pomiędzy odcinkami wspomnień kolegów, będę wrzucać wspomnienia własne...począwszy od wczesnego dzieciństwa ;-)