Część 13. Duchy angielskie

Co się w Anglii udało zdecydowanie, to zjawiska nadprzyrodzone, potocznie duchami zwane. A jako że ja również miałam wątpliwą przyjemność doświadczyć obecności niewidzialnego, trzynasty post w serii emigracyjnej poświęcę własnie temu tematowi.
Nie żebym była jakaś przesądna, ale strzeżonego... ;-)))


W pierwszej pracy mieszkaliśmy na pagórku, gdzie znajdował się również dom emerytowanego trenera i jego zony, rodziców naszego pracodawcy, oraz już nie użytkowane stajnie.

Na rogu, gdzie odchodziła od głównej "nasza" droga, znajdowały się pozostałości cmentarza z XVI-XVII wieku, przeniesionego kiedyś do miasta pod kosciół.
Tego nie wiedziałam na początku.

Na terenie stajni był ogromny magazyn zbożowy na owies, dowiedziałam się że jeden z pracowników, koniuszy, zginął śmiercią tragiczną w tym owsie - wpadł i udusił się.

Potem okazało się również, że na jednym z drzew przy drodze, zaraz obok stajni, kilka lat wcześniej powiesił się jakiś człowiek, przypadkowy, ze stajnią wogóle nie związany.

Fajne miejsce do mieszkania, nieprawdaż?

O wszystkich powyższych historiach usłyszałam dopiero, jak coś zaczęło się dziać i wspomniałam o tym w pracy.

Stało chyba pięć przyczep, w których mieszkali pracownicy, myśmy byli w ostatniej, najbliżej tylnego ogrodzenia.
U nas nie działo się wiele, czasem firanka sobie zaczynała powiewać w pozycji horyzontalnej chociaż ani wiatru, ani przeciągu nie było, albo jakas puszka wypadła z zamkniętej szafki w kuchni na podłogę.

Najlepsze przeboje były w środkowej przyczepie, nie po sąsiedzku ale kolejnej.
Najpierw mieszkał w niej młody Anglik, który kiedyś dobrze wystraszony opowiadał jak zasnął na kanapie po południu w dzień wolny od pracy, i nagle się obudził bo telewizor sam się włączył i grał bardzo głośno a do tego zamknięte (na zamek) drzwi były szeroko otwarte.

Lepsze przeboje miał Polak, mój serdeczny przyjaciel jeszcze ze Służewca (bynajmniej nie ten, co później z siodłem spadał z konia...). Nie mówilismy mu nic na temat aktywności paranormalnej, ani o tym ze mieszkamy prawie że na cmentarzu.
Kolega mieszkał wraz z Anglikiem z północy, z Liverpoolu. Kiedyś Jerome pojechał na trzy dni na urlop do domu a kolega został sam i dla wygody przeniósł swoje spanie czasowo na kanapę żeby móc oglądać telewizję w wygodniejszej pozycji.

Następnego dnia nieźle wypłoszony opowiada, co się stało.
Mówi, obudziłem się, bo ktoś poprawił mi kołdrę, która zsunęła się na podłogę, opatulił mnie tą kołdrą a potem usiadł w nogach. Była trzecia w nocy i myślałem że to Jerome wrócił o dziwnej porze i robi sobie żarty, i odezwałem się. A on tylko odetchnął głęboko trzy razy i zniknął. Włosy stanęły mi dęba!!!


Jak później odkryłam, okolica znana jest praktycznie w całej Anglii nie tylko ze względu na zjawiska nadprzyrodzone, na przykład w pobliskim lesie pokazywał się duch dziewczynki oraz mężczyzna na koniu, ale również ze względu na zloty czarownic!

W pobliskim miasteczku duch pokazuje się na zamku, a inne duchu straszą w kilku starych budynkach - wiadomości ukazują się nieraz w lokalnej gazecie. Tutaj na przykład, nauczyciel wyjawia szczegóły spotkania: Ex-security guard shivers at memory of ghostly attack a tu są opisane zjawy na zamku: Tamworth Castle a tu dłuższa lektura na temat zlotów czarownic: Hopwas Wood.


Więcej przygód sobie nie przypominam w tym miejscu, natomiast w Newmarket mieliśmy sublokatora.

Ów sublokator najbardziej lubił przebywać w pokoju dziennym, siedziałam kiedys wieczorem pod komputerem mając Rosie na kolanach, ciemno na dworze, zasłony zaciągnięte, drugie piętro w dwupiętrowym bloku, dokoła własciwie tylko piętrowe domki, a Rosie warczy i warczy w stronę okna, cała jej uwaga skupiona w jednym kierunku!
Kotka Tilly też przejawiała dziwne zachowania, jeżyła się na powietrze! To był czas kiedy smutnego juz nie było a młoda spała, więc nikt numerów dowcipnych nie mógł wycinać.

Ale jeszcze za smutnego działo się! Kiedyś smutny obraził się śmiertelnie poszedł spać do salonu, nawet nie poprawiał sobie humoru specjalnie więc był praktycznie trzeźwy.
Poszedł ale wracał zaraz, biegiem prawie, krzycząc że ten cholerny duch go złapał za gardło, przydusił i rzucał w niego zapalniczką (smutny palący był)!

Żeby smutny był na gazie, to bym się usmiała, a tak wcale mi do śmiechu nie było choć miałam niezłą satysfakcję, że duch smutnemu kota popędził.

Parę razy zdarzało się że ktoś mi poprawiał kołdrę, słyszałam kroki w sypialni mimo iz była wykładzina, czułam czyjąś obecność.
Smutemu znów kiedyś, tym razem właśnie w sypialni, duch usiadł na klacie, jak się smutny wyraził.

Kroki, jakie słyszałam w mieszkaniu, podobne były do kroków starszej osoby obutej w kapcie, mężczyzny raczej, takie szuranio-stukanie, jeśli wiecie o co mi chodzi.

Kiedyś wieczorem, około 10, jeszcze nie spaliśmy i słyszymy gruchot w kuchni, jakby coś się waliło, talerze się tłukły, gruchot makabryczny. Poleciałam sprawdzić, a tam - talerze miałam zawsze w plastikowej suszarce koło zlewu ustawione, na zlewie właściwie bo zlew jednokomorowy, metalowy - a tam talerze koło suszarki leżą sobie jeden na drugim!
Same by nie wyszły i się tak nie ułozyły przeciez, poczułam każdy włosek na ciele z osobna, jak powoli staje dęba...

Komputerem się bawił, kursor myszki sam sobie po ekranie zasuwał, bez pomocy, widziałam z odległości...

Spadające obrazki to była normalka, ktoś sobie upodobał szczególnie Lestera Piggotta na Nijinskym, który wisiał w przedpokoju, zaraz koło sypialni.
Notabene Lester był moim całkiem niedalekim sąsiadem, dopóki w wieku ponad 70 lat nie zwiał z młodszą o dwadzieścia lat kobietą do Szwajcarii...

Batuszka święcił dwa razy mieszkanie ale nie pomogło, dowiadywałam się czy ktoś tam zmarł - nikt nie zmarł, więc podejrzewam że to duch z czasu wysiedleń w latach sześćdziesiątych bądź jakiś dużo starszy duch...
Kto wie, moze w tym miejscu w Newmarket, nieco oddalonym od centrum miasta, by kiedyś cmentarz?...

w tym lasku w Hopwas uprawiałam jogging po pracy nie wiedząc, że tam duchy i czarownice lubią grasować...

ciąg dalszy nastapi...

PS teraz mi dopiero włosy dęba stanęły, ponieważ chciałam dodać linka z postu o "moim" duchu z Newmarket - i wiecie jaka jest data postu?

20 STYCZNIA 2012, równo dwa lata temu...

http://moje-podlasie.blogspot.co.uk/2012/01/duch-i-frytki.html