Część 10. Kamphora robi remanent

Nie żebym była jakaś zawiedziona czy wściekła na szczura z Newmarket o zapis do wyścigu, ale mimo wszystko gorycz pozostała, tym bardziej że miałam wcześniej problemy żeby pracować z jego końmi, na przykład mówi mi jednego dnia że taki a taki koń (stayer, długodystansowy, szykowany do bumpera czyli wyścigu płaskiego dla koni biegających gonitwy płotowe) będzie robił robotę jutro o 7.30, przychodzę tuż przed 7 pytam szczura, a on mi mówi, cały zadowolony, że koń robił już na pierwszym locie! (pierwszej przejażdżce).
No jaki pierwszy lot jak szczur zaczyna jeździć o siódmej, albo i później?!... (czyli pierwsze konie wychodzą o tej godzinie na pierwszą przejażdżkę)

A jak zrobił galop Kamphorze z innym koniem, to z miejsca, że złapać Kamphora tego konia nie mogła bo przecież sprinterem nie jest a i jeździec nie był na to gotowy, ale jak po dwustu metrach doszła i zaczęła mijać to drugi koń odpadł daleko z tyłu.
Ona szła, silna była i dużo roboty nie potrzebowała, szybko osiągała formę i trudno ją było zmęczyć, z toru w centrum miasta dokąd stępa jechało się pół godziny w jedną stronę, po kentrze pod górkę na dystansie mili, w dobrym tempie, do domu wracała w podskokach, swieża bo tylko rozgrzewkę miała...

Gdyby nie inne okoliczności - prawdopodobnie nieźle by biegała, no ale stałam u szczura a szczur był złośliwy do granic mozliwości - nie tylko zresztą jeśli o nas chodziło.

Doszłam więc do wniosku że na razie nie będę jej zapisywać, tym bardziej że po trzecim bieganym wyścigu koń dostaje handicap czyli wagę, i od tego zalezy czy będzie biegać w marnych wyścigach czy też ma szansę pójść w górę.
Nie było sensu psuć Kamphorze ewentualnej dalszej kariery, trenowałam ją więc "zaocznie", nie przejmując się niczym.

zdjęcie kilka miesięcy przed tym jak zaczęła biegać

dzień przed drugim wyścigiem, z Wieskiem w siodle

j.w., na tle toru wyścigowego Rowley Mile w Newmarket oraz trybuny "Millennium Grandstand"

To była jedna sprawa.

Drugą sprawą było pozbycie się wiecznie smutnego M., ponieważ smutek coaz bardziej uderzał mu do łba i zaczynała się coraz większa szopka jak z mym byłym mężem, p.t. damski bokser.

Powiedziałam delikwentowi, w chwili kiedy był w stanie wszystko dokładnie zrozumieć, że ja mam już powyżej uszu, a poza tym on sobie roboty jakoś nie szuka, tylko leczy smutki a mnie się ulało.

Nie miałam zamiaru latać i załatwiać pokoju do wynajęcia czy czegoś podobnego, ostatecznie chłop dorosły powinien wiedzieć jak się takie sprawy rozwiązuje.

Wzięłam więc książkę telefoniczną, podzwoniłam po okolicznych schroniskach dla bezdomnych (a jakże), znalazło się miejsce w noclegowni w Cambridge (żeby było śmieszniej, tuż obok mojego uniwersytetu), kazałam się delikwentowi spakować, wpakowałam w samochód, zawiozłam, zadzwoniłam do drzwi, upewniłam się że przyjęty i tym samym zamknęłam siedmioletni rodział w mym życiu pod hasłem "Kolejny smutny idiota".

Postanowiłam też że od teraz mam zamiar być sama, bo siedem lat z mężem i siedem lat ze smutnym dobrze mi dopiekło.
Normalnych facetów nie ma, stwierdziłam.

ciąg dalszy nastąpi...