Część 14. Kamphora robi zwrot

Tym razem będzie to Bardzo Krótki Odcinek, albowiem jest odcinkiem ostatnim!... przynajmniej sagi emigracyjnej, ponieważ już od początku tej serii jest na mnie wywierana presja o historie i opowiastki ze Służewca (tu pozdrawiam pewnego właściciela dzielnych rumaków, który właśnie tupie nogami w zniecierpliwieniu czekając na kolejny odcinek :-)).


                                                                   *   *   *


Praca w stadninie w końcu mi się przejadła na dobre, wielka dozgonna miłość do wyścigów konnych zblakła znacznie i wypłowiała, więc czas nadszedł na zmiany.

 

Odeszłam więc, Kamphora na razie została, padokując się w najlepsze i żyjąc życiem końskiego nicnieroba. Przynajmniej miałam ją niedaleko od domu.

Znajomy, który kiedyś w stadninie pracował a teraz przyjeżdżał nieraz polować na króliki (które są uważane w Anglii za szkodniki) powiedział mi, że gdybym nie miała gdzie Kamphory przenieść to on ma znajomego w sąsiednim mieście, który to posiada stajnię.

Nie wybierałam się nigdzie na razie, poszłam pracować do frytkowo-kurczakowego baru, należącego do Hindusów a mieszczącego się w centrum miasta. Roboty nie było wiele, za to wynudzałam się za wszystkie czasy...

Kamphorę postanowiłam w końcu przenieść na inne miejsce, więc przypomniałam sobie o znajomym znajomego i jego stajni, zadzwoniłam, podjechaliśmy, poznałam znajomego ze stajnią, dogadaliśmy się i tak Kamphora wkrótce trafiła do nowego miejsca, kilka mil od Newmarket.

Po południu przyjeżdżałam by na godzinę - półtorej wypuścić ją na padok. Często spotykałam wówczas właściciela stajni i sporo czasu spędzalismy na pogawędkach.

Po jakimś czasie okazało się że pogawędki to prawie jak randki no i miałam dylemat: albo robić krok naprzód, albo szybko szukać nowej stajni i zwiewać gdzie pieprz rośnie, albowiem nie miałam najmniejszej ochoty na jakikolwiek związek!

Tu wtrącę jeszcze historyjkę z czasu, kiedy wywiozłam smutnego do noclegowni dla bezdomnych, wieść po mieście szybko się rozniosła a że Newmarket i środowisko wyścigowe to jak jedna wioska - zaraz miałam chętnych panów na randki! 

No cholera, kobieta nawet chwili spokoju mieć nie może... Najlepszy numer był z kolegą z byłej pracy a zarazem sąsiadem. Bardzo chciał mnie wyrwać na obiad do restauacji w lokalnym hotelu, już nie pamiętam dokładnie o co tam poszło ale ostatniego od niego smsa nie zapomnę, brzmiał dokładnie tak: "Myślałem że mam z tobą randkę... ale Kamphora okazała się ważniejsza!..."

Zupełnie jakby niektórzy sobie wyobrażali, że są dla mnie ważniejsi od konia...Ech, męskie ego!...

Z racji mojej niechęci do randek, po mieście rozniosła się plotka iż jestem kobietą kochającą inaczej... i przynajmniej miałam święty spokój! W piątek czy sobotę wpadałam do pubu czy klubu, koledzy stawiali drinka czy piwo, nikt mnie nie próbował poderwać i bawiłam się świetnie, odreagowując siedem lat męczarni ze smutnym!

Jako że jestem odważnym Lwem urodzonym w pierwszej dekadzie, nie zwiałam. Kamphora i ja nigdzie się juz nie ruszyłyśmy...

                         KONIEC  *  FIN *  THE END *  конец

PS wieczorem będzie post scriptum, zdaje się nie mam innego wyjścia...! ;-)