Moje życie. Część 3: Wiek nastoletni i Służewiec

W szkole podstawowej szło mi średnio, to znaczy nie wysilałam się zbytnio, z polskiego, historii i rosyjskiego miałam same czwórki i piątki, również z plastyki, p.Mickiewcz na tyle mnie lubiła, że na ogół każdy temat pracy mogłam podciągnąć pod konie, i podobno miałam talent.

Dopiero po latach "dokopałam się" faktu, iż u nas w rodzinie było co najmniej dwóch chudożników,  Bolesław Bolesławowicz Skirgiełło, urodzony w 1859 roku brat prapradziadka Stanisława, oraz Aleksander Bolesławowicz Skirgiełło, brat jego, który to znany jest przede wszystkim z odkrytek.

 

Muzyk również był w rodzinie, po którym absolutnie żadnego talentu nie odziedziczyłam albowiem okrutnie fałszuję śpiewając, więc zapewne z grobie przerwaca się nieszczęśnik podczas moich rzadkich prób, bez udziału świadków. 

Muzyk ów był bratem pradziadka i z wnukiem jego, Władimirem z Taganoru, utrzymuję sporadyczny kontakt.

Witold Wojtkiewicz "Portret muzyka Zygmunta Skirgiełły" 1906, olej na płótnie, obraz w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie

 Z czego wynika oczywiście, że muzycznie jechałam na prawie samych trójach.


Zaczęłam w pewnym momencie chodzić na Wyścigi, wprowadziła mnie tam koleżanka jak to zwykle bywało w takich przypadkach, ale na razie przychodziłam sporadycznie, pojeździć w soboty i dni wolne od szkoły, bakcyla jakoś od razu nie połknęłam i preferowałam sportową jazdę, bardzo lubiłam skoki.

Wakacje spędzałam różnie, na ogół trzy, cztery tygodnie w Stanach Zjednoczonych, dzięki temu że mama pracowała w liniach lotniczych, ale zawsze ich część - a często i całość - była na Lubaniu.
Lubań jest szczytem w paśmie Gorców o wysokości 1211mnpm, podejść można z Krośnicy, Grywałdu lub trudniej z Ochotnicy bądź, o ile się nie mylę czerwonym szlakiem, z Krościenka nad Dunajcem.

Pod szczytem Lubania mieściła się (i nadal się mieści) baza namiotowa Studenckiego Koła Przewodników Górskich w Krakowie, prowadzona wówczas przez mego ojca chrzestnego, Leszka Ogórka.
Zdjęcia wszelkie są w Polsce, tak więc dam Lubań z netu:

O Lubaniu pisałam, i wywiad z Leszkiem zamieszczałam w poście Co komu do domu... kiedy to wyczerpała mi się cierpliwość co to idiotycznych komentarzy na pewnym forum dyskusyjnym ;).


W którymś momencie wzięłam się za jazdy na wyścigach bardziej poważnie, trafiłam do stajni Jaroszówka, prowadzonej przez nieżyjącego już niestety Stanisława Sałagaja i zaczęłam jeździć bardziej regularnie, rezygnując z treningów sportowych.

To był rok 1991, królowała wówczas niesamowita kara Susy która wygrała Derby, ale po stwierdzeniu zajechania drogi Kliwii tuż przed celownikiem została zdyskwalifikowana, a wraz z nią z czwartego miejsca zdyskwalifikowany został ogier Silencio.

Kiedyś przepisy wyścigowe stanowiły, że konie z jednej stajni są... jak jeden koń. "Obora" mówiło się, jeśli biegły konie tego samego trenera, a numery startowe były przykładowo 1a i 1b.

Kliwię do wyścigu prowadził stary, emerytowany dżokej, Jan Konieczny. Przed wyścigiem, jak podejrzeli koledzy od Walickiego, klęczał u Kliwii w boksie i modlił się o wygraną.
I wymodlił.

A Sałagaj znów miał pecha jak mówił, od czasu kiedy na Dziwaczce w 1961 roku wygrywał Derby, ale jako ze fotokomórki nie było, sędziowie "na oko" przyznali zwycięstwo ogierowi Solali. 

Na okładce "Konia Polskiego" ukazało się zdjęcie Koniecznego trzymającego Kliwię.

Ceara (CZE) i Deriana ze stajni Golejewko kierowanej przez Mirosława Stawskiego, rok 1991

Nadszedł rok 1992 i zaczęła się era Upsali, Norwicha i innych niezłych koni, Sałagaj mając chyba 42 araby i folbluty w treningu zdołał wygrać ze dwa razy tyle wyścigów, mieliśmy kawałek kartonika przybity do framugi w komórce w stajni (pomieszczenie na siodła i na posiedzenia towarzyskie, na ogół nad butelką, lub dwoma, wódki), na kartoniku imiona koni jedno pod drugim i tylko dostawialiśmy kreseczkę, jak koń wygrał.

Upsala miała swój własny mały padoczek tuż przed główną stajnią, gdzie wychodziła dla relaksu popołudniami.

Dżokejem w stajni był Rumen Ganczew-Panczew, koniuszym Stefan Wierzbicki a podkoniuszym Tadzio Sadowski.
Pana Stefana przezywaliśmy "bambuła", był on słusznej wagi, i nieraz drażnilismy się z nim mówiąc "pieczemy bułki dla pana bambułki" a on nas ganiał z miotłą w czym nie było dla nas niebezpieczeństwa, albowiem ze swoją wagą daleko ulecieć nie mógł.

Bardzo mi pasowało towarzystwo wyścigowe, sami wariaci na luzie, z którymi nareszcie mogłam się dogadać i pośmiać, no i był wspólny temat, czyli konie.

Rumen Panczew na Evertonie

Stanisław Sałagaj i Norwich

 
       Stanisław Sałagaj zmarł rok temu: http://moje-podlasie.blogspot.co.uk/2013/01/blog-post.html

ciąg dalszy nastąpi...